Zacznę od cytatu, który pochodzi z książki Friedricha Nietzschego„Ecce homo”, który mógłby wystarczyć za mój cały dzisiejszy list do Ciebie 😊

Amor fati to miłość do losu – tego jacy jesteśmy, w całości. To życie w zgodzie ze sobą. Z tym wszystkim w czym jesteśmy dobrzy, z naszymi talentami, ale też z tym, w czym niedomagamy – naszymi wątpliwościami, wewnętrznymi konfliktami, niepokojem, lękami.

Rozmawiałem kiedyś z bardzo dobrym programistą w pewnej firmie IT. Był świetny, w tym co robił. Wybijał się na każdym kroku. Byłem bardzo zaskoczony, kiedy podczas wspólnego obiadu powiedział mi, że ta „cała zajebistość” to tylko fasada. Tak naprawdę, to cały czas zżera go lęk, że poniesie porażkę, że przy kolejnym zadaniu, projekcie mu się nie uda; że się skompromituje przed zespołem.

Użyłem wtedy słów, które dawno temu powiedziała bardzo bliska mi osoba. Możesz to w sobie zagłuszać, udawać, że „tych głosów” w Tobie nie ma. Albo… zaakceptować, że tak już masz i iść do przodu. Mimo tego całego niepokoju, który w tobie siedzi.

Powiedział mi, że te słowa są dla niego bardzo uwalniające.

Bo, faktycznie – zaakceptowanie siebie z całym „dobrodziejstwem inwentarza” daje nam ogromne poczucie wolności. Poczucie, które wynika z tego, że nagle przestajemy się ciągle zamartwiać. Wtedy, paradoksalnie – jaśniej zaczynamy widzieć cel i kierunek naszego życia.

To są momenty zwrotne w naszym życiu. Momenty, w których dokonujemy prawdziwego jakościowego skoku.

I nie chodzi tu o usprawiedliwianie się, bardzie o akceptację i angażowanie energii, w to co dla nas ważne.

***

A Ty, gdzie angażujesz swoją energię? Potrafisz działać „pomimo”?

Chętnie usłyszę twoją historię - wystarczy, że odpiszesz na tego maila.

Pozdrawiam zwinnie 😉

​

​